monoluq

<yun. monos – tək və logos – nitq> Başlıca olaraq dramada aktyorun özünə, yaxud tamaşaçılara xitabən söylədiyi sözlər – nitq. «Ölülər» əsərində İskəndərin monoloqu. – Salon səssiz bir hal aldı, hərəkətdən əsər yox; Səhnədəki oynaq bir gənc söyləyirdi monoloq. S. V.. <H. Ərəblinski> qalxıb . . səmimi səslə öz monoloqunu deməyə başladı. S. Rəh.. // Təklikdə öz-özünə söylənən nitq, yaxud bir adamın dinləyicilərə xitabən söylədiyi uzun nitq.